Rozczulająca się w stanie Mamusiowania

Witajcie.

Nie będę matką rozczulającą się. Taki był mój plan zanim pierwsze dziecię pojawiło się w naszym domu. Tymczasem już różowe kreski na teście wzruszyły mnie tak, że paczka chusteczek szybko się skończyła. Przy drugiej ciąży było tak samo. Przy każdej następnej przewiduję powtórkę z rozrywki ;)

Miałam być twarda, bo przy chłopcach trzeba. I lipa. Łezka się w oku kręci praktycznie codziennie.  Może ktoś powie: " to ze zmęczenia". Jednak kiedy moje cztery łapki przynoszą mi swoje rysunki i dokładnie opowiadają co na nich jest, to moje oczka raczej nie szklą się z powodu niewyspania ;)

Ostatnio moje Chłopaki zażyczyły sobie ciasto. Zrobiłam, a przy okazji zarobiłam drożdżowe bułeczki. Nie do końca wyszły tak jak zawsze, bo dodałam za mało cukru (eksperymentuję z trzcinowym ). Tymczasem Maluchy zobaczyły, że chowam bułeczki do lnianej torby i wołają: "Mamusiu nie chowaj". Nie do końca przekonana podaję po jednej bułeczce. Ba, byłam przekonana, że wypieki zaraz do mnie wrócą. I zaskoczenie, bo nie dość że zjedli, to jeszcze poprosili o jeszcze. I usłyszałam: "doble te Twoje bułecki Mamusiu" :) Ach i och. Serce rośnie, pierś do przodu, łezki w oczach. Dla takich chwil warto żyć.

To taki fajny stan: Mamusiowanie. Nigdy nie podejrzewałam, że to będzie moje powołanie. Chociaż rodzinę zawsze chciałam mieć dużą. 

Czasami padam ze zmęczenia. Dosłownie na...twarz :)

Jednak to takie pozytywne zmęczenie. I wiem, że to minie.

Dzisiaj miła pani w sklepie meblowym zdradziła nam w sekrecie (cicho sza!), że za kilka lat to już będziemy mieli z górki. A ja się boję, że nasze Maluchy zaczną się od nas oddalać. I to dla mnie nie będzie z górki. No cóż, trzeba się przygotować. Tymczasem teraz jestem mamą rozczulającą się (wzruszającą?). I tak na razie ma być :)

 Pozdrawiam i ściskam,

wzruszająca się Kasia :)