17/12/15

Jak muzycznie wprowadzić do domu magię świąt?


Najlepszy sposób na magię świąt? U nas jest to muzyka.
Lubicie kolędować? My bardzo. Tylko, że tradycja nakazuje śpiewać kolędy po raz pierwszy podczas Wigilii. Na szczęście muzyka towarzyszy nam cały czas, bez niej ciężko byłoby nam funkcjonować. 

12/12/15

Święta na bogato czyli weekendowy rabat w Eurofiranach



Święta przed nami. Macie ulubione kolory? Przez długi czas ubieraliśmy choinkę klasycznie w złoto i czerwień, a w domu wszędzie panoszyły się świeże gałązki świerku. To był zielony, pachnący akcent.

03/12/15

Zadaniowy kalendarz adwentowy dla całej rodziny

Kalendarz adwentowy to bardzo przyjemna dekoracja, bo słodka :) Chłopcy dostali tradycyjne bombonierki, więc zostało nam zrobienie kalendarza z niespodziankami. W zeszłym roku były to małe zabawki, głównie zwierzątka, dla których chłopcy wymyślali historie. W tym roku postanowiliśmy im podarować coś o co zawsze się dopominają. Więcej wspólnego czasu.

26/11/15

Kalendarze adwentowe dla zapracowanych

Adwent coraz bliżej, a wraz z nim kalendarze adwentowe. Dopadł mnie totalny niedoczas, więc wczoraj na treningu Kuby wykorzystałam chwilę wolnego i szybko przejrzałam ofertę na kalendarze.

20/11/15

Książki na prezent



 Zadie Smith "Białe zęby" 


Mam  sposób na stwierdzenia czy książka należy do tych poruszających czy odstresowujących (czyt. lekkich).Jeśli po skończeniu książki,niemal natychmiast biorę się za następną to oznacza, że odstresowałam się, ale za jakiś czas nawet nie będę pamiętała o czym książka była. Jeśli potrzebuję czasu to oznacza, że książka daje do myślenia i muszę ją przetrawić. 
"Białe zęby" to powieść, która pozostawia ślad. Były momenty, w których chciałam odłożyć na półkę i wrócić do niej za jakiś czas. Fabuła się rozciągała, a niektóre opisy wydawały mi się za długie. Jednak cała historia jest tak uniwersalna, że jeśli przełożysz ją do naszego lokalnego, polskiego "podwórka" to też będzie pasować. Zobaczysz grupy społeczne przekonane, że ich racja jest jedyną i prawdziwą racją. Zobaczysz rodziców, którzy niezależnie od szerokości geograficznej, wyznania i poglądów chcą lepszego życia dla swoich dzieci. Rodziców, którzy planują przyszłość odrębnej jednostki jaką jest dziecko. Co wynika z takiego podejścia? Zadie Smith bardzo zręcznie ukazuje konsekwencje takiego planowania. Początek książki trzeba co prawda przemęczyć, ale później jest już lepiej. Zmusza do myślenia, do zastanowienia się. Polecam.


16/11/15

Jak nauczyć się szydełkowania?



Podobają Ci się gwiazdki szydełkowe na choince? A może girlandy szydełkowe powieszone nad łóżkami dziecięcymi? Ty też możesz je zrobić samodzielnie. A przynajmniej możesz spróbować. Nie będę tutaj tworzyć tutorialu, bo jest ich mnóstwo na necie.

06/11/15

Ona choruje, on walczy, a ten trzeci czuje się oszukany


Witajcie weekendowo. Po tygodniu pracy należy nam się chwila wytchnienia.
Tak jak obiecałam w ostatnim poście, poniżej kolejna część opowiadania. Poprzednie znajdziecie klikając w poszczególne części:

Miłego czytania :)

04/11/15

Mobilny dywan


Lekki i kolorowy dywan to całkiem przyjemny pomysł. Chociaż w żadnym pokoju nie umie zagrzać miejsca na dłużej. Wędruje z pokoju do pokoju, razem z chłopcami :) Robiony z myślą o wieczornych zabawach w salonie, w końcu trafił do pokoju chłopców. I tak codziennie chłopcy przenoszą go z miejsca na miejsce. Małe dywaniki z tamtego roku zupełnie (klik) poszły w odstawkę :) 

27/10/15

Juta a biżuteria


Zwykła, surowa juta i biżuteria. Potrzebowałam tacy na biżuterię. Niewielkiej tacy na szafkę nocną. Juta z racji swojej naturalności pięknie eksponuje biżuterie. Chwila zastanowienia i w końcu zabrałam się do pracy. Lubię jutę czego dowody już pokazywałam TUTAJ  i TUTAJ. Tym razem też wyszło zgrabnie. Zresztą zobaczcie sami.

24/10/15

On zdradza, ona w ciąży, a ta trzecia nie może uwierzyć



Witajcie. To już trzecia część opowiadania. Cieszę się, że Wam się podoba. Wasze komentarze to wiatr w żagle. Nawet zapalenie zatok nie mogło mnie powstrzymać od przygotowania następnej części. Mam nadzieję, że nie zawiodę Waszych oczekiwań. Poprzednie części możecie przeczytać klikając w:
Zapraszam i miłego czytania :)

16/10/15

On chciał, ona nie chciała, a ta trzecia im pomogła.



Kochani, zaczynamy weekend, więc przygotowałam dla Was następną część mojego opowiadania pt. IDEALNIE.
(Pierwszą część  możecie przeczytać jeszcze raz TUTAJ(klik).)

Dziękuję Wam bardzo za wszystkie komentarze, e-maile i rady w realu jakie od Was dostałam. Wszystkie wzięłam sobie do serca. Dzięki nim wiem, jaki kierunek mam obrać. Mam nadzieję, że Was nie zanudzę, bo dla mnie rozwinięcie historii jest trudniejsze do napisania od jej początku.

13/10/15

Naturalna kolej rzeczy


Zdarza Ci się chociaż odrobinę lubić jesień? Jesień kojarzy mi się z godnością. Ze spokojem, dojrzałością, ale i z przygotowaniami do zmiany. Jeszcze zdarzają się cudnie rześkie poranki z kroplami rosy na babim lecie. Pracowite przedpołudnia kiedy do naszych koszyków trafiają długie cukinie, jędrne, pachnące pomidory i aromatyczne cebule. 

11/10/15

Konsekwentnie mnożymy nadal



Dzisiaj wzięło nas na wspominanie. Siedem lat temu początek października był zimny. Bardzo. Pamiętam, że jeszcze dziewiątego października chodziłam w kurtce jesiennej, czapce i szaliku. 

09/10/15

On zdradza, ona wybacza, a ta trzecia ich nie rozumie. A Wy rozumiecie?


Kochani
Potrzebuję Waszej pomocy. Ja też nie rozumiem tego, który zdradza. Staram się zrozumieć tę, która wybacza. Jednak ta, która ich nie rozumie jest najbliższa mojego sercu. Bardzo się z nią zżyłam i bardzo jej kibicuję. Jednak potrzebuję Waszej rady. Jak rozwiązać ten węzeł gordyjski?


IDEALNIE
 
1.
- Marek! Marek! - Iza wpadła do mieszkania jak huragan. To było coś nowego, ponieważ zawsze wchodziła jak myszka. Cicho. Dzisiaj było zupełnie inaczej, dlatego Marek nie zwlekał i przerażony wybiegł z kuchni w fartuchu i ze ścierką w ręce.
- Co się stało?
- Ty mnie pytasz co się stało? A podobno o wszystkim wiedziałeś? Dlaczego nic nie mówiłeś? Ukrywałeś wszystko. Dlaczego? - Iza szybkim krokiem chodziła po przedpokoju z miną kota, który właśnie szykuje się do ataku.
- Kochanie, o czym Ty mówisz? O czym wiedziałem?
- No o rozwodzie. Wszystko wiedziałeś! - Iza zatrzymała się z palcem wskazującym wymierzonym w zaskoczonego małżonka.
- Boże, myślałem, że stało się coś gorszego – Marek wyraźnie rozbawiony patrzył na swoją żonę i nie mógł uwierzyć, że jedna wiadomość może zmienić tę perfekcyjną damę w chodzące tornado.
- Coś gorszego?! A co jest gorsze od rozwodu? To koniec. Oni się rozwodzą – krzyczała gestykulując jak rodowita włoszka.
 - Oni twierdzą, że ich drogi się rozeszły. Nagle! Teraz! Po trzydziestu pięciu latach?! Ich pierwszy wnuk ma przyjść na świat za dwa miesiące, a im się drogi rozchodzą. Ocipieli do reszty.
- Izka? Ocipieli? - Marek już nie ukrywał rozbawienia – no takiego określenia jeszcze z Twoich ust nie słyszałem.
- I co Ciebie tak bawi?
- Kochanie, usiądź. Naszemu Maluchowi już wystarczy tego sztormu – Marek posadził żonę w jej ulubionym fotelu sam zajmując miejsce na pufie.
 – Iza, posłuchaj. Rodzice się rozwodzą. Trudno. To dorośli ludzie. Faktycznie wiedziałem o tym, ale prosili żeby Ci nic nie mówić. Przynajmniej teraz, bo nie chcieli Cię martwić.
- Teraz? - brwi Izy uniosły się ostrzegawczo
- No wiesz. Jesteś w ciąży. Tłumaczyłem, że przyjmiesz to spokojnie, zawsze tak przyjmowałaś wszystkie wiadomości, ale – podrapał się po głowie i dodał rozbawiony - widocznie oni lepiej Cię znają.
- Nie rozumiem co Cię tak bawi? Oni się rozwodzą. I to nie jest najlepszy moment.
- Dlaczego, tak mówisz? Chyba na to nie ma najlepszych momentów. Jaki moment byłby według Ciebie najlepszy?
- Mareczku, nie rozumiesz – Iza zaczęła szlochać – byłam na usg. Pani Renatka prosiła, żebym przekazała mamie, że można przyspieszyć jej badania. Pojechałam do mamy, tata właśnie się pakował. Powiedzieli mi o rozwodzie, wtedy zapytałam o to usg. Mama powiedziała, że to taka kontrola po mammografii.
- Kontrola po mammografii? -Marek był szczerze zdziwiony - moja mama miała tylko to jedno badanie.
- Tak, ale u mojej mamy znaleźli guza.

  
2.
Następny miesiąc życia Izy i Marka był podporządkowany badaniom jej matki, Ireny. Iza czasami płakała w nocy, ale Marek rozumiał, że w ten sposób schodzi z niej stres. Wiedział, że jeśli pozwoli jej się wypłakać, to rano jego żona wstanie rześka i żwawa. Oczywiście, na tyle na ile pozwalał pokaźnych rozmiarów brzuch. Ich maleństwo miało przyjść lada moment na świat i to był jedyny jasny promyk w tej sytuacji. Pierś Ireny zaatakował nowotwór. Po serii badań okazało się, że jest w stadium przedinwazyjnym. Rokowania były dobre i Irena zakwalifikowała się do leczenia. Wszyscy odetchnęli z ulgą. Opiekę nad teściową przejął Marek. Iza z racji swojego stanu coraz gorzej radziła sobie w samochodzie. Zwyczajnie się w nim nie mieściła. Natomiast jej ojciec w pierwszej chwili bardzo przejął się stanem żony. Jako ceniony prawnik mógł wiele, więc Irena miała najlepszą opiekę. Po diagnozie ojciec odetchnął z ulgą i rzucił się w wir romansu z dziewczyną w wieku swojej młodszej córki. Bo Iza miała jeszcze starszą siostrę. Ta jednak od lat mieszkała za granicą i przyjeżdżała tylko na święta. Nie widziała powodu, dla którego miałaby swoje plany zweryfikować. To oznaczało, że w Polsce miała się pojawić dopiero za cztery miesiące.
Irena zakwalifikowała się do leczenia oszczędzającego. Potem czekała ją jeszcze radioterapia. Wszystko małymi kroczkami zmierzało ku lepszemu. Zmierzało.

3.
Alicja czekała na lotnisku, ale nikt się nie zjawiał. To akurat było dziwne. Zawsze ktoś po nią wyjeżdżał. Zadzwoniła do Izy, ale nie odebrała. Marek zresztą też. Wiedzieli, że przyjadę – pomyślała – ale jak zwykle sama muszę się o siebie zatroszczyć.
- Przepraszam, pani Alicja? - nagle jak spod ziemi wyrósł przed nią wysoki mężczyzna w świetnie skrojonym garniturze.
- Vistula? - zapytała Alicja
- Co proszę? - mężczyzna był szczerze zdziwiony pytaniem.
- Czy ten garnitur to Vistula?
- Hmm, nie wiem. Nie mam pojęcia.
- Żona wybierała?
- Nie. Stylistka. Piotr Wach, wspólnik Marka.
Alicja uścisnęła podaną jej dłoń i natychmiast zakodowała. Przystojny, wysoki, elegancki. Najprawdopodobniej wolny. I majętny, ale nie rozrzutny.
- Alicja Marczyńska. Myślałam, że Iza albo Marek po mnie przyjadą.
- Marek prosił żebym panią odebrał. W tej chwili są z Izą bardzo zajęci.
Piotr przejął bagaż Alicji i ruszył do wyjścia.
- Jak zwykle. Oni zawsze są zajęci tylko sobą.
- Tak, to prawda. Bardzo udane z nich małżeństwo. Jednak w tej chwili bardziej zajęci są kimś innym.
- Mama znowu czuje się gorzej? - Ala nawet na chwilę nie spuszczała wzroku z Piotra.
- Nie, z tego co mi wiadomo pani Irena czuje się coraz lepiej. Dziś z pewnością czuje się wspaniale.
- Jest pan bardzo tajemniczy. O Boże!
Piotr odwrócił się zaintrygowany okrzykiem i zobaczył uśmiechniętą Alicję.
- Iza urodziła?
- Akcja jest w trakcie, a przynajmniej była, kiedy po panią wyjeżdżałem – patrzył na pewną siebie kobietę, której uśmiech zupełnie rozjaśniał pochmurną do tej pory twarz. 
Nie jest taka zła – pomyślał – Iza narzekała, że Ala widzi tylko koniuszek własnego nosa. Tymczasem jej siostrę wyraźnie ucieszyła wiadomość, że w tej chwili na świat przychodzi jej siostrzeniec. Uśmiechnięta, w świetnie skrojonym garniturze i białej koszuli podkreślającej jej oliwkową cerę wyglądała niezwykle pociągająco. Nie była szczupła, ale jej krągłości były apetyczne. Zadbana, na oko po trzydziestce. „Inteligentna, bystra, perfekcyjna, ale zakochana w sobie” - tak mówił o niej Marek.
- Proszę podwieźć mnie do szpitala! – rozkazujący ton Alicji wyrwał go z zamyślenia.
- Słucham? - Piotr nie był przyzwyczajony, że to jemu wydaje się rozkazy.
- Chcę, żeby zawiózł mnie pan do siostry. Chcę zobaczyć siostrzeńca. Pojutrze wracam do Londynu, nie chcę tracić ani chwili.
Alicja z impetem postawiła swoją walizkę obok podstawionego samochodu.
- Nie przyjechała pani pomóc siostrze?
- Dobrze ją wychowałam. Poradzi sobie.
Te słowa zupełnie zaskoczyły Piotra. Schował walizkę Alicji i wsiadł do samochodu. Ruszył w kierunku szpitala, wciąż rozmyślając nad ostatnimi słowami swojej pasażerki.

4.
W szpitalu akcja porodowa trwała w najlepsze. Pod drzwiami porodówki czekała przyszła babcia.
- Dzień dobry mamo – Alicja podeszła do matki i podała jej rękę na powitanie.
- Witaj Alicjo – Irena nie kwapiła się do obejmowania córki, której nie widziała od pół roku – myśleliśmy że przylecisz dopiero na święta. Zaskoczyłaś nas swoim telefonem.
- Iza miała na dzisiaj termin. Tak mam zapisane.
- Tak, to prawda. Jak zwykle uporządkowana. Ma to chyba po Tobie.
- Możliwe.

Piotr stał przy oknie i usiłował skupić się na gołębiu, którego widział na drzewie. Nie chciał podsłuchiwać, ale ta wymiana zdań była tak dziwna, że aż interesująca. Nie tak powinny witać się matka z córką. I to po półrocznej rozłące. Ten chłód między nimi był niemal namacalny. Czegoś takiego jeszcze nie doświadczył.
- Długo to już trwa? - Alicja spojrzała na zegarek.
- Kilka godzin. Kazali mi iść do domu, ale nie wiem co miałabym tam robić. Pamiętam jak rodziłam Ciebie. To był potworny ból na jaki nie byłam przygotowana. Ty nie współpracowałaś. Zatrzymałaś się i już. Wtedy cesarskie cięcie nie było tak popularne jak dziś. To był straszny poród. Podobno pierwszy zawsze jest taki, ale nie sądzę, żeby każda matka tak cierpiała jak ja przy tym porodzie. Z Izunią było zupełnie inaczej. Dwie godziny i po krzyku. Mam nadzieję, że teraz też pójdzie szybciej i moja mała dziewczynka nie będzie się tak męczyć jak ja.
- Twoja mała dziewczynka ma już dwadzieścia trzy lata.
- Znowu zaczynasz. Wciąż jesteś o nią zazdrosna? Ona ułożyła sobie życie, a Ty wciąż nie potrafisz. Pomyśl czy Twój charakter nie jest tu przyczyną.
- No to jesteśmy już teraz dwie. Kobiety, które nie potrafią sobie życia ułożyć. Co u Twojego jeszcze męża?

Irena spojrzała na córkę, a słowa uwięzły jej w gardle. Oczy napełniły się łzami. To było jej dziecko, ale jednocześnie zupełnie obca jej osoba. Westchnęła.
Piotr spojrzał na Alicję. Ta wymiana zdań mocno ją dotknęła, ale jednocześnie nie dawała po sobie tego poznać. Gdyby nie fakt, że cały czas mocno zaciskała dłonie na kolanach, pomyślałby, że to zimna, wyrachowana suka. Tymczasem w Alicji było coś, co kazało mu spojrzeć na nią pod innym kątem. Tylko jeszcze nie wiedział jakim.

- Mamo, przepraszam. Nie powinnam była. To Wasze prywatne sprawy. A jak się w ogóle czujesz?

Rozmowa nie kleiła się za bardzo, ale w tym momencie na korytarzu pojawił się jeszcze jeden aktor tego przedziwnego widowiska.

- Witam moje panie. I Pana również - podał dłoń Piotrowi - Wiesław Marczyński.
- Jak tam nasza mała dziewczynka? 
Niewątpliwie nowo przybyłym był ojciec Alicji. Podobieństwo było uderzające. Co również oznaczało, że przy przyszłej babci usadowił się właśnie jej mąż.
- Irena, uśmiechnij się wreszcie. Wnuk Ci się rodzi. Marnotrawna córka do domu wraca, a Ty siedzisz jak na ścięcie. Podziękowałaś już Alicji za tę konsultację u doktora Lemańskiego?
- Myślałam, że to Ty ją załatwiłeś? - Irena była autentycznie zaskoczona – nie wiedziałam, że to Alicja.

Irena spojrzała na córkę z wdzięcznością, ale zaraz z wyrzutem powiedziała:
- Nic mi nie mówiłaś, że to Ty tak załatwiłaś mi tę konsultację.

- No widzisz. Nasza córka taka święta nie jest na jaką się kreuje i wiele może załatwić dzięki swoim znajomościom. A z tego co wiem, to znajomość z doktorem Lemańskim była kiedyś bardzo zażyła.

Piotr zauważył, że złośliwość wobec córki sprawiała Wiesławowi niebywałą satysfakcję. Nie wierzył własnym uszom i oczom zresztą też. To byli zupełnie obcy sobie ludzie, którzy czekali razem na wiadomości o najbliższej im osoby. Bo faktem było, że Iza jakimś cudem była ogniwem łączącym tę dziwną rodzinę.

5.
Poród się przedłużał. Irena była słaba, ale uparła się, że będzie czekała pod porodówką. Alicja kilka razy zaproponowała jej herbatę, ale ta wciąż odmawiała. W końcu udało jej się namówić matkę na obiad w szpitalnym barze. Zaproszenie Alicji było również kierowane do ojca i do nowego znajomego, ale panowie grzecznie podziękowali. Piotr nie chciał przeszkadzać paniom w rozmowie. Wiesław stwierdził, że nie jest głodny. Zostali więc sami w poczekalni, każdy zajęty swoimi myślami.
- Pan jest wspólnikiem Marka? - rozmowę zagaił starszy z panów.
- Tak. Może Pan nie pamięta, ale poznaliśmy się na ich weselu.
- Pamiętam. Siedział Pan z młodymi. Sam. Żony nadal brak?
- Niestety.
- Tu się nie zgodzę. Myślę, że to akurat może sobie pan poczytać za szczęście.
- Tym razem to ja się z panem nie zgodzę.
- No proszę, neguje pan doświadczenie starszych. Ja miałem żonę. Nic dobrego z tego nie wynika.
- Byli Państwo małżeństwem przez długi okres. Chyba nie było tak źle?
- Faktycznie, czasami żona się przydaje. To jednak jest, powiedzmy, pewna forma stabilizacji. Koszule wyprasowane, obiad w domu gotowy, do pewnego czasu nawet obowiązki małżeńskie są spełniane. Wszystko jednak do czasu. Pan chyba nie jest kawalerem z wyboru?
- Trafił pan w sedno.
- Może mówmy sobie po imieniu tak będzie łatwiej. Tytułowanie panem bardzo mnie postarza.

Piotr spojrzał na Wiesława. Na oko ponad pięćdziesiąt lat. Wysoki, dobrze zbudowany, ze sportem wiele wspólnego raczej nie miał. Włosy krótko przystrzyżone, szpakowate świetnie kontrastowały z ciemną karnacją. Okulary bez oprawek, podkreślały błyszczące oczy. Dobrze ubrany, nie eksponował swoją majętnością. Jedynym gadżetem, który świadczył o wyższym standardzie życia był zegarek. Piotr spojrzał na swój. Też nie oszczędzał na tym gadżecie. Żył według niego, punktualność była cechą wpojoną jeszcze przez ojca, zawodowego wojskowego. Z drugiej strony już dawno powinien być w biurze, a czeka pod porodówką. Nie wiedział co go tu trzyma, ale nie potrafił stąd odjechać.

- Piotr? - stanowczy głos Alicji wyrwał go z zamyślenia. Nie zauważył, że wróciły.
- Słucham? - spojrzał na nią i zobaczył zmęczenie w jej oczach.
- Masz ochotę na kawę?
- Tak. Zaraz przyniosę.
- Nie. Chodźmy do kawiarni. Proszę.
- Oczywiście. 
Nie mógł jej odmówić. Było w niej coś tajemniczego, coś co siedziało w środku. I pomimo tego, że nigdy by siebie o to nie podejrzewał, w tym przypadku ciekawość brała górę.
Alicja poprosiła matkę o informację jak tylko coś będą więcej wiedzieć. Piotr dostrzegł, że stosunki między matką i córką nieco zelżały po wspólnym obiedzie. Niestety Wiesław nie potrafił trzymać języka za zębami i gdy tylko ruszyli do wyjścia skomentował sytuację na swój sposób.
- Widzę, że nasza Ala zarzuciła swoją sieć. Uważaj synu, ona jest jak bluszcz.
Piotr spojrzał na swoją towarzyszkę i zobaczył jak ta prostuje się pod wpływem słów wypowiedzianych przez ojca. Odwróciła się i ruszyła w stronę siedzących rodziców. Stanęła przed nimi i wyrzuciła jednym tchem.
- Posłuchaj. Tato. Nie jestem Twoim odbiciem lustrzanym. Nie wciągam do łóżka każdego chętnego. Twoje geny nie przetrwały. Żadne z Twoich dzieci nie widzi sensu w krzywdzeniu drugiej osoby. Myślisz, że mama rozchorowała się z powodu luksusowego życia, które jej zapewniłeś? Stres, który fundowałeś jej każdego dnia, znalazł teraz ujście. Dopóki tu byłam chroniłam je jak mogłam. Obie. Izę udało mi się ustrzec przed rewelacjami na temat Twoich podbojów. Mama wiedziała zbyt wiele. Myślisz, że jesteś taki cwany? To się mylisz. Ta kobieta - powiedziała wskazując na matkę - wie o każdej z Twoich kochanek. Miałam jej za złe, że się na to godzi. Że wybacza. A ona twierdziła, że Cię kocha. Podziwiam ją za to. Bo ja nie potrafię. Brzydzę się Tobą. Brzydzę się tym co zrobiłeś naszej rodzinie. Brzydzę się tym, że jesteś taki słaby.
- Alicja, proszę Cię – Irena przerażona patrzyła na starszą córkę – to Twój ojciec.
- Tak wiem. Bardzo tego żałuję.
- Żałujesz, ale bardzo Ci było przyjemnie studiować za moje pieniądze? Żyć w Londynie za profity z mojej ciężkiej pracy? Wtedy byłem dobrym ojcem? - Wiesław podniósł się z krzesła i stanął twarzą w twarz ze starszą córką.
Alicja odpowiedziała hardo, chociaż Piotr wyczuł drżenie jej głosu. 
- Dziękuję Ci bardzo za te pieniądze. Przydały się osobie, która bardziej ich potrzebowała ode mnie. Poradziłam sobie bez nich. Ta praca, którą tak wyśmiewałeś, była bardzo dobrym źródłem zarobku. Starczało mi na wszystko. Twoje pieniądze uratowały życie Twojej wnuczki. Tak, tatusiu, jesteś już dziadkiem. Na nic Ci coraz młodsze kochanki, na nic rozwód z mamą. Jesteś coraz starszy. No, ale coś za coś. Masz za to śliczne i cudowne wnuczki.
      Piotr czuł się jak na spektaklu teatralnym. Nic innego nie przychodziło mu do głowy. To był istotnie dramat w kilku odsłonach. Alicja miała dwie córki? Marek nic o nich nie mówił. Ta kobieta to chodząca tajemnica, jeśli nawet jej rodzina nie wie o dzieciach. Nie, to niemożliwe, przyjeżdżała na święta. Przecież nie mogła wtedy zostawiać dzieci. To nie ten typ kobiety. Coś tu nie pasowało. Spojrzał na Wiesława. Ten patrzył na Alicję szeroko otwartymi oczami.
    - O czym Ty mówisz? Jakie wnuczki?
    - Wiesław, zapominasz, że masz jeszcze jedno dziecko – wtrąciła Irena
    - Nie zapominam. Sama kazałaś mi się go pozbyć – odpowiedział ze złością Wiesław i spojrzał na Alicję – masz kontakt z Jerzym?
     - Tak.

6.
W tym momencie na korytarz wyszedł Marek. Zgromadzeni spojrzeli na niego pytająco. Pokiwał tylko głową i powiedział:

- Nie wiadomo ile to jeszcze potrwa. Poród się zatrzymał, skurcze stanęły w miejscu. Iza jest niespokojna, dziecku się udziela. Jeśli poród nie ruszy z miejsca, Iza będzie miała cesarkę.
- Może to i lepiej. Nie będzie się tyle męczyła – stwierdził Wiesław – powiedz lekarzom, że ja zapłacę jeśli trzeba, niech robią jej ten zabieg.
- To nie zabieg tato, to operacja. Iza ma problemy z sercem, wiesz co to oznacza. - Alicja nie owijała w bawełnę.
- Wiesław przestań wszystko załatwiać pieniędzmi. Nie możesz kupić za nie wszystkiego. Tak się nie da żyć! - Irena sama zaskoczona swoim wybuchem stała przed mężem, z trudem łapiąc oddech. Miała już dość przeliczania wszystkiego na pieniądze. Jej mąż w tym przodował, ale żeby nawet teraz, w takiej chwili? To było już dla niej za wiele.

Sytuację uspokoił Piotr, który przyniósł kawę dla Marka.
- Trzymaj. Pewnie jesteście już zmęczeni?
- Dzięki stary, po to wyszedłem. Ledwo się trzymam na nogach, nie wyobrażam sobie jak Iza da radę. A podobno najgorsze jeszcze przed nami.
- A może przynieść Ci obiad? - spytała Alicja.
- Dzięki Ala, nie trzeba. Nie chcę robić przykrości Izie. Co prawda sama mnie tu wysłała, ale jak będę jej pachniał jedzeniem to jej nie pomoże – uśmiechnął się do szwagierki, ale zaraz spoważniał.
- Właściwie to Iza wysłała mnie tutaj jeszcze w jednej sprawie – spojrzał na zgromadzonych
- Czego potrzebuje moja mała dziewczynka? 
Irena patrzyła na Marka błagalnym wzrokiem. Chciała pomóc swojemu dziecku, ale nie wiedziała jak. Dawno nie czuła się tak bezsilna w zderzeniu z cierpieniem swojej małej dziewczynki jak nazywała Izę.

- Spokoju, mamo. Zwykłego spokoju. Ona czuje co się między Wami dzieje. Wie, że Alicja przyleciała. Prosi o to, żebyście porozmawiali ze sobą. Chce żeby mały Jurek przyszedł na świat w radosnej atmosferze.- Jurek?! -wykrzyknęli jednocześnie Marczyńscy
- Tak Jurek, jakiś problem w tym widzicie? Marek patrzył na rodziców i szwagierkę z szelmowskim uśmiechem, po czym dodał:
- Piotr zabierze Was do naszego biura. To niedaleko. Iza kazała przekazać Wam to – podał Alicji kopertę – dopóki wszystko z tych instrukcji nie zostanie wykonane, nie pozwoli Wam się zbliżyć ani do siebie ani do dziecka.

 
Po wypowiedzeniu tej kwestii, odwrócił się do Piotra i powiedział - Nie wiem, dlaczego Iza wybrała Ciebie. Sam nie poprosił bym Cię o to, ale hmm – Marek podrapał się po brodzie - Iza twierdzi, że masz u niej dług wdzięczności. Kazała Ci przekazać, że jeśli dopilnujesz żeby każdy punkt z instrukcji został wykonany, będziecie kwita.
- Mówiłem Ci to już kilka razy i znów powtórzę: stary jesteś niewiarygodnym szczęściarzem. Masz bardzo mądrą żonę. Idź do niej, ucałuj ją ode mnie i przekaż, że to i tak za mało, żeby spłacić dług. Podali sobie dłonie, po czym Marek podziękował im za wsparcie i zostawił osłupiałą rodzinę żony wraz z najlepszym przyjacielem.

Marek wszedł do sali, w której leżała jego żona. Uśmiechnął się do Izy.
– Jesteś przebiegła moja Lisico. Piotr nie zdaje sobie sprawy, on nie wie w co się wpakował. Po wszystkim, to chyba my będziemy mieli u niego dług. Jeśli się nie przerazi.
- Oj, kochanie – Iza spojrzała na Męża – Piotr to mądry facet. A w tej sprawie także obiektywny. Da sobie z nimi radę. A teraz mnie asekuruj, muszę się wziąć do roboty. Grawitacja nam pomoże, prawda Jerzyku? - powiedziała czule głaszcząc się po brzuchu i ruszając na korytarz. Miała przed sobą jeszcze kilka godzin porodu, ale skurcze były już bardzo silne. Chciała poczuć spokój, odseparować się od rodzinnych dramatów. Bo wiedziała o nich więcej niż jej rodzina mogła przypuszczać. I to z źródła, którego w ogóle nie podejrzewali. O tym jednak mieli dowiedzieć się później.

cdn. 



Miałam kilka pomysłów na zakończenie tej historii, ale żaden nie był idealny. W tej chwili zastanawiam się czy w ogóle ciągnąć tę historię dalej. Początkowy zamysł jest już bardzo mglisty, bo jak zwykle moi bohaterowie zaczęli żyć swoim życiem. I jak zwykle polubiłam osobę, która na początku miała być czarnym charakterem. Nawet miałam myśl, żeby wszystkich wyrzucić (no jakoś tak mi się rozeszli), a tylko ją sobie zostawić. No tak już mam. Wymyślam historię. Tworzę bohaterów, a potem oni zaczynają opowiadać swoją historię. I tak to się toczy. Ja jednak muszę to moje stadko w końcu popchnąć do jakiegoś zakończenia. Najlepiej szczęśliwego, chociaż nie zawsze tak się da.

No i tu jest prośba do Was :)
Jak rozwiązać taką sytuację? 
Zamknąć ich w pokoju i nie wypuścić dopóki się nie dogadają? 
A może wysłać każdego do innego pomieszczenia, niech piszą listy do siebie nawzajem i palą nad świecami? (czy to w ogóle działa?)
A może tak zwyczajnie niech każde opowie ich historię ze swojego punktu widzenia?
Miałam jeszcze pomysł wysłania ich do zoo. A niech czyszczą klatki po zwierzętach. Wszak wspólne spędzanie czasu tworzy więź między ludźmi.

Co o tym myślicie? Czy uzdrawiania relacji rodzinnych pod przymusem ma sens? 
 
Życzę miłego weekendu,
Kasia :)


07/10/15

Co może awansować na świecznik?


Niewiele trzeba, żeby stworzyć przyjemną atmosferę na jesienne wieczory. Wystarczy tylko spojrzeć inaczej na przedmioty, których już nie używamy.

02/10/15

Zostań optymistką


 


Albo optymistą drogi czytelniku. Nie daj się długo namawiać. Wiem, to wyzwanie, ale życie jest przyjemniejsze kiedy świat widzi się w barwach tęczy. Chociaż łatwiej nie jest.

01/10/15

Kuchnia czyli potęga kreatywności




Kuchnia. Serce domu. To w niej powstają potrawy, które nasze dzieci będą pamiętać do końca życia. To tutaj rodzą się wspomnienia oparte na smaku i zapachu. I nie tylko.

23/09/15

Kurkowa. Grzybowa. Rozgrzewająca.




Powolutku grzybki wychylają kapelusze i aż proszą żeby je zebrać. To też czas na zupy grzybowe. W tym sezonie jako pierwsze do naszego laboratorium trafiły kurki.

21/09/15

Jesień w salonie




Dzień dobry :)

Obudziłam się po szóstej i poczułam chłód. I już wiedziałam, że moja ulubiona pora roku jest blisko. Lato jeszcze się z nami żegna, ale w naszym salonie jesień już przyszła. Zapasy świec, poduch, książek, gier planszowych i puzzli już mamy.

16/09/15

Mówiłam, że marzenia się spełnia. Dowód nr 2


 Kochani
Pamiętacie jak pisałam, że marzenia się nie spełniają? Otóż, w tej kwestii zdania nie zmieniłam. Nadal uważam, że marzenia się spełnia. Z tego powodu znów wysłałam opowiadanie do tomiku wydawanego przez pisarkę Magdalenę Kordel. To opowiadanie przedstawię Wam poniżej.

10/09/15

Już jest jesienna Dekoria Meble




 Kochani, ostatnio pokazywałam czas spędzony z naszymi dzieciakami ( tutaj, a potem tutaj i na koniec tutaj ). Pochwaliłam się także tym, co wyszydełkowałam żeby naszym chłopakom było cieplej podczas zabaw podłogowych (tutaj). I dopiero teraz przeczytałam newsletter z nowym katalogiem DEKORII.

08/09/15

Dywan na jesienne wieczory



Moi Zleceniodawcy nie odpuścili. Co z tego, że dostali misę na LEGO, kiedy o dywanie nie zapomnieli. Odczekali parę dni i dawaj od nowa. Mają już małe dywaniki ze sznurka, które robiłam w tamtym roku. Do tego misa, a właściwie bocianie gniazdo,w którym Gabryś bardzo często siedzi. No, ale temat dywanu nie schodził z tapety.

05/09/15

Park tylko tyle czy aż tyle?



Park przy zamku w Mosznej. Rozległy. Tajemniczy. I wciągający dosłownie. Wchodzisz i przepadasz. Natura dosłownie Cię wciąga. Czuliśmy się jak w lesie, tylko takim uporządkowanym. Aleją Lipową weszliśmy w towarzystwie naszych dwóch rozbrykanych koziołków :) A wyszliśmy z chłopcami zatopionymi we własnych myślach.

03/09/15

Moszna i jej pałac



Zamek w Mosznej na Opolszczyźnie. Wchodzimy i pytamy o wnętrza. Okazuje się, że do obejrzenia tylko z przewodnikiem. Rezygnujemy. "Wyprawa krótka, zaledwie godzinna" - przekonuje Pani w recepcji. Na to my uśmiechamy się i wołamy naszych chłopaków, przejawiających ogromne zainteresowanie schodami w holu. Wracają do nas i już z daleka słychać:

01/09/15

Bye bye holiday czyli fotek parę z ostatnich dni wakacji



Kochani

Jesteśmy. Nie zginęliśmy, ale ostatnie tygodnie wakacji to był czas dzieci. To one nadawały rytm wolnym chwilom :) Dobrze nam to wszystkim zrobiło. A ja strasznie stęskniłam się za Wami, chociaż starałam się wpadać do Was jak najczęściej :) Wakacje wykorzystaliśmy na maksa i nawet udało nam się wyrwać na trzydniowy urlop.

10/08/15

Lifting kuchni part I



Kochani,
wiem, że długo kazałam Wam czekać, ale już jestem.
Z porcją zdjęć kuchni po liftingu. 
To tak na początek. W ramach akcji sprzątanie, a potem dekoracja, będę wrzucała ich więcej.
 Na początek kuchnia przed liftingiem.

23/07/15

18/07/15

Dlaczego wyrzucasz meble?





Jak to jest z wyrzucaniem mebli po poprzednich właścicielach mieszkania? Wyrzucacie czy zostawiacie i przerabiacie? Te pytania przyszły mi do głowy podczas malowania stołu(klik). Stołu po dziadkach czyli jakby nie było poprzednich właścicielach. Bardzo lubię przeglądać magazyny i blogi wnętrzarskie. Po lekturze jestem przepełniona inspiracjami, szczególnie kiedy widzę metamorfozy mebli. Jednak czasami  zastanawiałam się o co chodzi w tej nagonce na ludzi, którzy pozbywają się starych mebli. Przecież to ich prywatna sprawa. Widocznie taką mają wizję. Tymczasem, wciąż czytam o tym jak ktoś cudownie uratował mebel przed wyrzuceniem i nie może zrozumieć ludzi, którzy się ich pozbywają. 

No cóż, wystarczy troszeczkę wysiłku i można zrozumieć powody takich decyzji. Być może osoba, do której dany mebel należał, uczyniła wiele złego tym, którzy teraz w domu mieszkają. Być może ten mebel cały czas przypomina o tragedii jaka rozegrała się w danej rodzinie. Może ciągle pojawia się we wspomnieniach z dramatów, które rozgrywały się w czterech ścianach. A może zwyczajnie, właściciele nie lubią antyków, starych mebli, wolą nowoczesny wystrój wnętrz.  To, że ktoś mebel chce oddać czy sprzedać już powinno być mu policzone na plus, bo znam wiele osób, które na pytanie co zrobić z tym meblem odpowiadają, spalić, porąbać, zniszczyć. 

Przecież często wprowadzamy się do mieszkania/domu, w którym coś zostaje po dawnych właścicielach. Ot, chociażby kolor ścian. Nawet jeśli jest to najmodniejszy kolor sezonu to i tak jest zmieniany, bo to nie jest nasz kolor, bo trzeba odświeżyć ściany. Symbolicznie odcinamy mieszkanie od dawnych właścicieli, a wprowadzamy ducha naszej rodziny. Na tym polega urządzanie wnętrz. Sama mam ogrom mebli po dziadkach i pradziadkach. Gdybym wszystkie wstawiła do mieszkania, nie miałabym się jak w nim obrócić. Nie chcę ich sprzedawać, bo to pamiątka.Czasami znajduję im inną funkcję niż ta do której zostały stworzone. Czasami są tak zniszczone, że tylko pomoc stolarza mogłaby je uratować. 

Część z nich została w domu. Cała sypialnia to komplet, który kupiła babcia. Komplet  bardzo ładny ale...nie bardzo czuję się w tej sypialni jak u siebie. Trudno to wytłumaczyć, ale te meble zajmują niemal cały pokój i nie ma jak ich przestawić. Szafa jest mało pojemna. Przez pewien czas w sypialni stała szafa z innego kompletu, ale zupełnie nie pasowała do reszty. Wyglądało to po prostu źle. Nie wyniosę tych mebli, bo po ich rozkręceniu raczej nie byłoby już co skręcać. W tej chwili(chociaż bardzo mnie to korci) odnowić też się nie da, bo przez to rozkręcanie musiałabym robić to w sypialni i chyba byśmy się w tym pyle podusili. Trzymam je w pokoju, bo żal mi jest je wyrzucić czy sprzedać. Szczególnie łóżko, które jest ogromne i mieścimy się w nim całą czwórką, a od biedy to nawet jeszcze jeden Szkrab by się zmieścił ;)

Wiem też, że zrobiłabym niebywałą przykrość babci. To są jej meble, mimo tego, że dała mi je po przeprowadzce. Z drugiej strony, w salonie stoi stół i kredensik z lat 70-tych, które z pewnością jeszcze długo nam posłużą. Dostosowaliśmy je jedynie do swoich potrzeb. Patrzę za to z rozmarzeniem na meble po mojej prababci, piękne, ciężkie, ozdabiane. Niestety już praktycznie nie do uratowania, gdyż babcia po przeprowadzce wyniosła je do pomieszczeń gospodarczych      (wilgoć i szkodniki dokonały ich żywota). 

Tylko, że ja babcię rozumiem. Wiem, że chciała mieszkać po swojemu. Miała inną wizję wnętrz. Rozumiem osoby, które takich mebli chcą się pozbyć i chwała tym, którzy je ratują i zabierają do swojego domu. Ciśnie mi się pytanie na usta, dlaczego czasami jest tak mało zrozumienia dla wyborów innych osób. We wnętrzach to jest właśnie najpiękniejsze, że wchodzisz i od razu widzisz czym interesują się właściciele mieszkania. Czujesz ducha ich rodziny, bo to są wnętrza przez nich urządzone. Meble i dodatki gromadzone wg ich klucza i gustu.

Jeśli widzę komentarz na temat tego jaki to cudowny mebel i tylko idiota mógłby się go pozbyć, to mam ochotę zapytać komentatora jaką meblościankę rodziców zostawił w swoim mieszkaniu. Za kilkadziesiąt lat może się okazać, że odnowione meblościanki z lat 90-tych będą hitem tak jak teraz meble z czasów PRL-u (chociaż szczerze wątpię ;)). Tymczasem na śmietniskach zobaczysz całe góry takich meblościanek. 


Rozpisałam się trochę, ale zastanawiają mnie takie kwestie. A Wy co o tym sądzicie? Co myślicie kiedy widzicie kogoś kto sprzedaje używany mebel?


Pozdrawiam serdecznie,
Kasia :)

15/07/15

Nowy stary stół w jadalni



Coś trzeba od czasu do czasu odmalować. I tak nowej szaty doczekał się stół. Możliwe, że powinniśmy go już wymienić, ale to stół przy którym spędzałam same przyjemne chwile. 
To stół Babci. Przy nim świętowaliśmy jej urodziny, spotykaliśmy się całą rodziną w święta. Przy nim jedliśmy kluski parowe z jagodowym musem. To był nasz sztandarowy punkt na wakacjach u babci. Parowe musiały być. A było nas sześcioro, do tej pory nie wiem jak babcia nas ogarniała :) Po tylu latach ten stół aż się prosił o tunning. Lekki co prawda, bo nie wiedzieliśmy ile wytrzyma.





 Miałam na to tylko kilka godzin. Najpierw papierem ściernym 120 zeszlifowałam pozostałości lakieru i plamy od gorących naczyń. Później powoli malowałam pędzlem, tak żeby spod każdej warstwy widać było strukturę drewna.  Malowałam w upalny dzień, więc pierwsza warstwa wyschła momentalnie. Druga to już była taka kropka nad i. Teraz stół ma nowy look,  "nasz" kolor i co najważniejsze żadnych plam :)




A tak prezentuje się "nowy" stary stół w całej okazałości.





To właśnie jedna z tych pasji, o której pisałam w poście o odkrywaniu pasji (klik). Co prawda zajmuje się nią tylko latem, bo zimą nie bardzo mam gdzie przy dzieciach. No, ale jak już zacznę to lecę hurtowo :) W ten sposób mamy już "nowe-stare" krzesła ogrodowe, płot, poręcz przy schodach do domu...W kolejce czeka, np. półeczka do kuchni i kilka innych rzeczy. No, ale wszystko w swoim czasie :)



Uściski,
Kasia :)










08/07/15

Jak odkryć pasję?



Bardzo chciałam mieć hobby, pasję, która mnie pochłonie bez reszty. Tylko nigdy nie umiałam się zdecydować na jedną. Czytanie i pisanie były zawsze na pierwszym miejscu, ale chciałam czegoś jeszcze. Chciałam tworzyć nie tylko głową, ale i rękami :) 

03/07/15

Wakacyjna zmiana planów życiowych


Taka sytuacja podczas gotowania obiadu:

Kubuś: Mamusiu ja już nie chcę być paleontologiem.
Ja: Dlaczego?
K: Bo chyba wszystkie kości dinozaurów są już odkryte. To co ja będę odkrywał?

26/06/15

Wyprzedaż koszyczków


WAKACJE :)  Jaka pogoda u Was? U nas zaczęły się słonecznie i ciepło. Taki prezent od pogody. A ja mam dla Was małą informację o koszyczkach.

18/06/15

Osłonka z juty czyli skandi w Gnieździe



Dzień dobry w ten pochmurny czwartek. Pada u Was? U nas właśnie się rozpadało, co oznacza, że mieszkamy w centrum. Tak mi wychodzi z prognozy pogody, bo podobno dzisiaj miało padać tylko w centrum Polski. 

12/06/15

Słoneczny koszyczek szuka nowego domu


Miało być słonecznie. I jest. Dzisiaj zapowiada się znowu relaks w ogrodzie. Dlatego już teraz przedstawiam Wam nowy koszyczek - Słoneczny. 

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...